زبان قرآن، زبان فصاحت و بلاغت است. چنین زبانی با زبان منطق فاصله دارد. متن ادبی اقتضائات خود را دارد. گاه مجاز می‌شود و گاه حقیقت، گاه تصاویر هنری می‌آفریند و گاه زیباییهای طبیعت را به تصویر می‌کشد.
قرآن در پی آن نیست که تاریخ بگوید یا طبیعیات، بلکه هدفی برتر از همه اینها دارد و در عین حال، برای هدف خود از همه اینها بهره می‌گیرد: بیدار کردن بشر و انذار دادن وی و ... . با این مقدمه به ادعاهای اخیراً مطرح شده می‌پردازیم.
دکتر صادق زیباکلام در یکی از نوشته‌هایش نگاه غزالی به دین را می‌ستاید که تأکید آن بر دل و اطاعت و تسلیم و ایمان و تعبد است. مثلاً همین که پیامبر (ص) فرموده روزه بگیرید کافی است که روزه بگیریم و به تعقل و استدلال نیازی نیست.
در بررسی این مطلب، نخست به داستان ذیل توجه کنید:
بسم الله الرحمن الرحیم
آتش زهد ریا خرمن دین خواهد سوخت (حافظ)
چه توصیف رسایی است از ریا: خرمن‌سوز. شخص دیندار خود را به زحمت و سختی وامی‌دارد که عملش موافق دستورهای پروردگار باشد ولی چون در سر، هوای دیگری دارد، همه بر باد است.
معشوق چون نقاب ز رخ در نمی‌کشد
هر کس حکایتی به تصور چرا کنند
به لحاظ درون دینی، رؤیا بودن (که وحی را امری سوبژکتیو می‌کند) منافات دارد با جایی که روایات صریحی دال بر عینی بودن و غیرشخصی بودن وحی آمده است مثل سخن منقول از امیرالمؤمنین (ع) که پیامبر (ص) خطاب بدیشان فرموده انک تسمع ما اسمع و تری ما اری (نهج البلاغه، خ قاصعه). اللهم الا که صاحب نظریه رؤیا بگوید این امر را می‌توان حمل بر هیپنوتیزم کرد و البته می‌توان گفت خبر واحد است وعلی ای حال، در توجیه باز! ولی خواه ناخواه مشکل اساسی نظریه رؤیاهای رسولانه آن است که
