ابوالصلاح حلبی (۳۷۴-۴۴۷ق) دیگر فقیه بزرگ قرن پنجم ه.ق. (از شاگردان شیخ مفید و سید مرتضی)، نیز ابتدای وقت مغرب را غروب خورشید و همین را افضل می داند ولی می افزاید که نشانه غروب، سیاهی ای است با رفتن سرخی از طرف مشرق سربرمی‌آورد و پایان وقت آن را برای شخص غیر مضطر، ناپدیدشدن سرخی طرف مغرب و برای مضطر، تا یک چهارم شب می داند. متن نوشته وی در کتاب کافی چنین است:
سلار دیلمی (درگذشته 463ق.) از فقهای بزرگ قرن پنجم ه.ق. که طبق برخی منابع گهگاه به نیابت از شیخ مفید و سید مرتضی بر کرسی تدریس می نشسته است، نیز وقت مغرب را هنگام غروب خورشید و انتهای آن را ناپدیدشدن سرخی شفق دانسته است. متن وی چنین است:
مرحوم سید مرتضی (۳۵۵ق-۴۳۶ق) شاگرد شیخ مفید و مرجع علمی و فتوایی پس از وی نیز هنگام نماز مغرب را غروب خورشید می داند و در مسائل ناصریات، پایان وقت مغرب را از بین رفتن سرخی شفق دانسته است. متن فتوای وی چنین است:
مرحوم شیخ مفید (336-413ق.) مغرب را پنهان شدن خورشید (مغیب الشمس) می داند و هرچند در الاشراف، صرفاً سقوط قرص آفتاب را یاد کرده است ولی در مقنعه پس از اینکه پنهان شدن خورشید را معیار مغرب معرفی می کند، نبودن سرخی در طرف مشرق آسمان را به عنوان علامت یا نشانه پنهان شدن خورشید بیان می کند. متن نوشته های وی چنین است:
مرحوم شیخ صدوق (305؟-381ق)، از بزرگان محدثان و فقهای شیعه اثنی عشری و نویسنده یکی از کتب اربعه شیعه (من لایحضره الفقیه)، مغرب را هنگام غروب خورشید می داند.
